Als die bomen van het Zuiderpark konden praten…

Als die bomen van het Zuiderpark konden praten…

Ik zag al een paar weken jullie bericht voorbij komen op Facebook over het Zuiderpark en dacht: “Wat een leuk idee.” Ik heb altijd rondom het Zuiderpark gewoond als kind en was er VAAK! Maar ik dacht ook van: “Ik heb geen verhaal te vertellen…tot nu!”

In het najaar van 2018 ben ik mijn rechteronderbeen verloren aan amputatie. Ik ging revalideren en moest/mocht een prothese aan. Ik had daar meteen een aversie tegen. In de zomer van 2019 ging ik in therapie bij een psycholoog om dit alles te verwerken. Én om uiteindelijk toch een prothese te kunnen dragen/mee te lopen.

Wanneer ik uit therapie kwam, dan ging ik rondjes rijden in het Zuiderpark. Ik ging tegen de bomen praten, niet hard op gewoon in mijzelf. Ik heb wel miljoenen rondjes gereden. Vele uren bij het water aan de Loevesteinlaan kant gestaan. In stilte. In gedachten geschreeuwd. Gelachen. Gehuild.
En uiteindelijk geheeld en genezen.

Het groen, de stilte, de zachtheid van het park. Het ruisen van de bladeren van de bomen, struiken en bosjes. De kindjes. De groepen. De personen. De hardlopers. Alle ‘lopers’ hebben mij geholpen met leren lopen en zin krijgen in lopen.

En de bomen, de bomen…
Als die bomen van het Zuiderpark konden praten…nou nou dan zouden ze van alles kunnen vertellen over mijn proces en “heelwording”.

Mijn psycholoog en ik hebben vaak gelachen, als ik over het Zuiderpark vertelde. Maar het was altijd goed!

Dit is mijn verhaal over mijn Zuiderpark.
(En ik kom er nog graag)!

Vriendelijke groet,
Sowyen